In de trein stond ik op het propvolle balkon toen ik een hand tegen mijn bil voelde. Zulke dingen gebeuren. Misschien was het per ongeluk. Misschien ook expres. Zolang het niet ontaardt in knijpen, graaien of hijgen stoort het me meestal niet. Soms hééft het zelfs wel iets. Het doet denken aan Erica Jongs gedroomde 'zipless fuck' uit haar boek Fear of Flying; vluchtige, intense seks tussen twee wildvreemden in een trein.

Ik dacht na over die enge Harvey Weinstein en alle andere mannen die ongevraagd aan vrouwen zitten. Ik ken, geloof ik, niet één vrouw die nooit is lastiggevallen, en dan is zo'n zogeheten 'frotteur' in de trein nog het minste. De laatste dagen wordt er in de kranten en op de sociale media veel over bericht. Vrouwen 'doorbreken eindelijk het taboe op aanranding', heet het. Dat laatste verbaast me eigenlijk nogal, want bij mijn weten is er al heel lang geen taboe op praten over aanranding. 'Als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee' was de slogan in mijn jeugd, in de jaren tachtig kwam het begrip 'ongewenste intimiteiten' in zwang, nog later werd het 'seksueel geweld'; het was altijd een dankbaar onderwerp in de media, dus van een taboe kunnen we eigenlijk niet spreken.

Door de toegankelijkheid van sociale media kan tegenwoordig iedere vrouw openlijk haar relaas doen van meegemaakte aanrandingen. Het zijn er overstelpend veel, en ze zijn er in gradaties. Er zijn verschrikkelijke verhalen over brute verkrachtingen, maar er zijn ook vrouwen die geëmotioneerd vertellen hoe ze dertig jaar geleden eens hitsig in hun bloesje zijn geloerd door de postbode. Tsja. Ik moet dan denken aan die muis en die olifant die over een brug lopen, waarbij de muis trots opmerkt: 'Wat stampen we, hè?'

Is het voor een vrouw die de angst en walging van seksueel geweld heeft doorgemaakt niet gewoon heel krenkend als haar ervaringen over een kam worden geschoren met die van een vrouw die in een café ongevraagd een arm om haar schouder kreeg? Zeker, ook díé vent hoort zijn poten thuis te houden, dat wel. Alle mannen moeten hun poten thuishouden. Net als vrouwen trouwens, want die kunnen ook behoorlijk graaierig zijn jegens mannen, in cafés.

Stiekem iemands bil betasten in een volle trein, dat doen vrouwen dan weer meestal niet. Hoe zou dat komen?

Mijn trein stond stil bij het station en de menigte stuwde naar buiten. Nieuwsgierig draaide ik me om. De man achter me had een aardig, tamelijk knap gezicht. Hij keek niet schuldbewust of hitsig naar me. Hij keek eigenlijk helemáál niet. Die hand tegen mijn bil was vast per ongeluk geweest.

Toch een heel klein beetje jammer.

s.witteman@volkskrant.nl